مصاحبه با گلاره عباسی درباره فیسبوک

 

مصاحبه با گلاره عباسی

صمیمی و دوستانه برخورد می‌کند و در اولین صحبت‌هایمان از فیلمی می‌گوید که امسال به جشنواره فجر رسیده است؛ «شیار ۱۴۳» به کارگردانی نرگس آبیار. معتقد است آبیار کارگردانی است که می‌توان به راحتی با او کنار آمد و همین موضوع باعث شد تا برای دومین بار توانایی‌هایش ر ا به دست آبیار بسپارد. «گلاره عباسی» متولد ۶۲ است و با حضور در کلاس‌های امین تارخ وارد دنیای بازیگری شده است. عباسی از دنیای بازیگری و تفاوت بازی در سینما و تلویزیون می‌گوید، از ویژگی ستاره‌های سینما می‌گوید و عمر بازیگری در سینمای ایران. عباسی که آرزوی بازی در نقش یک شخصیت واقعی را دارد، از فیس‌بوک، مسافرت، آشپزی و بسیار مطالب دیگری می‌گوید که خواندنش جالب است. گفت‌گوی «نامه نیوز» را با بازیگر در چشم باد، کتابفروشی هدهد، شیدایی، حیران و بچه‌ها نگاه می‌کنند را در ادامه بخوانید:

فیلم خانم آبیار، شیار ۱۴۳ در بخش سودای سیمرغ جشنواره پذیرفته شد. در ابتدا کمی از آن بگویید.
فضای فیلم به بعد از جنگ برمی‌گردد که من نقش دختر خانم مریلا زارعی را بازی می‌کنم. فیلم در کرمان تصویربرداری شده و از لهجه کرمانی هم در کار استفاده شده است. در واقع سوژه فیلم بر محور عواطف انسانی و میان آدم‌ها می‌گذرد که این موضوع را بسیار دوست دارم.
اختلاف سنی اندک شما با خانم زارعی مانعی در اجرای نقش نبود؟
فیلم در فضای روستایی تهیه شده و بر اساس فضای روستایی دختران در سنین پایین ازدواج می‌کنند و اختلاف سنی کمی با فرزندانشان دارند. ضمن اینکه گذر زمان باید بر چهره هنرمند پیاده می‌شود. همه ما یک دوره ۱۰-۱۵ ساله را در این فیلم گذراندیم. من گریم دختر ۱۸ ساله دارم و گریم زنی ۳۵ ساله هم بر صورت اجرا شده است.
با لهجه کرمانی چطور؟ اجرای لهجه راحت بود؟
من تا امروز لهجه ترکی و شمالی را اجرا کردم. کار آسانی نیست و باید وقت بسیاری برای آن گذاشت. تلاش بسیار کردیم. مشاوره لهجه داشتیم. همچنین دیالوگ‌ها را ضبط کرده و به آن گوش می‌کردیم. تلاش کردیم تا لهجه کرمانی را درست و سلیس ادا کنیم که امیدوارم موفق شده باشیم.
فکر می‌کنید در جشنواره با اقبال روبرو شود؟
فضای جشنواره قابل پیش‌بینی نیست. بازار رقابت بسیار پیچیده است. اما کسانی که فیلم را دیده‌اند معتقدند فیلم توانسته رسالت خود را به خوبی انجام دهد. چه منتقدان و چه معاون رئیس جمهور در امور زنان.

امیدوارم فیلم در جشنواره خوش بدرخشد. جالب است در پرونده کاری شما فعالیت با کارگردان‌های ثابتی چون مثل نرگس آبیار، بهروز شعیبی، مرضیه برومند یا فرزاد موتمن دیده می‌شود. حساسیت خاصی روی بعضی کارگردان‌ها دارید یا به دلیل اینکه سبک کار آنها را می‌دانید با آنها فعالیت می‌کنید؟
معمولا بعد از همکاری با یک کارگردان متوجه می‌شوید که دوست دارید دوباره با او همکاری داشته باشید. من شانس داشتم که با نرگس آبیار، بهروز شعیبی، سعید ابراهیمی‌فر، فرزاد مؤتمن و مرضیه برومند فعالیت تکراری داشته باشم. این شانس من است که بعد از یک بار همکاری با آنها در فیلم بعدی‌شان نیز نقشی ایفا کردم. کارگردان‌هایی که نام بردم کارگردان‌های خوبی هستند؛ بنابراین مشتاقم که با آنها فعالیت کنم، همان زمان که به من پیشنهاد کار دادند نیز مشتاق بودم؛ اگر کارگردان و فیلمنامه خوب باشند، مثل هر کس دیگری دوست دارم که همکاری کنم؛ ولی اگر قبلا با کارگردانی کار کرده باشم، مسائل راحت‌تر پیش می‌رود.
بنابراین شناخت کارگردان معیار حتمی شما نیست؛ پس انتخاب‌تان بر چه مبناست؟
آغاز فعالیتم با نرگس آبیار در شرایطی بود که سابقه‌ کاری نداشت و نمی‌توانستم با کسی درباره او و کارش صحبت کنم. بنابراین در چنین موقعیت‌هایی با مطالعه فیلمنامه، گروه بازیگران و کسانی که برای تهیه فیلم انتخاب می‌شوند متوجه جهان‌بینی و نوع سلیقه کارگردان می‌شوم. از طرفی همیشه قبل از شروع کار جلسه‌ای با کارگردان داریم که در این جلسه مشخص می‌شود می‌توانیم با یکدیگر کار کنیم یا نه. در واقع مجموع این عوامل دست به دست یکدیگر می‌دهند تا گزینه‌ای انتخاب شود. از طرفی برخی کارگردان‌ها چون مرضیه برومند و فرزاد مؤتمن سوابق مشخصی دارند و کار کردن با آنها افتخار است.
شما با کار اولی‌ها هم کار کردید. این روزها هم دیده شده که کاراولی‌ها خیلی خوب کارها را اداره می‌کنند.
درست است. مثل اینکه فضای سینما رونق گرفته است. ان‌شاءالله در تلویزیون نیز رونقی ایجاد شود. امسال فیلم‌های بسیاری برای ارائه به جشنواره وجود دارند.
سال گذشته، جشنواره خوب برگزار نشد و افراد بسیاری از این موضوع ناراحت بودند. ارزیابی شما از جشنواره امسال چیست؟ فکر می‌کنید، کیفیت جشنواره امثال چگونه باشد؟
در این جشنواره بهترین کارگردان‌ها حضور دارند و این باعث خوشحالی و امیدواری است. البته دیده شدن در این جشنواره سخت‌تر است و همین امر موضوع را کمی ترسناک می‌کند. فیلم‌اولی‌های بسیاری نیز در این جشنواره حضور دارند که به نظرم کارهای آنها کارهای جسورانه و باشهامت‌تری است. فیلم خانم آبیار که در آن بازی کردم نیز امسال در حشنواره هست، امیدوارم در این جشنواره بسیار فیلم ما نیز پذیرفته و در این بازار گرم دیده شود.
سازمان سینمایی در این هشت سال، تغییراتی داشت که به نظر اهالی سینما مناسب نبود؛ با روی کار آمدن دولت یازدهم سازمان سینمایی متحول شد، خانه سینما بازگشایی شد و بسیاری از کارگردانان به عرصه فعالیت بازگشتند. به نظر شما این امور باعث می‌شود تا وضعیت سینمای ما بهتر شود؟
البته از تحولاتی که نام بردید زمان بسیاری نمی‌گذرد تا نمود بیرونی آن را ببینیم؛ در نهایت متخصصان هستند که باید در مورد تغییر شرایط صحبت کنند. اما نکته‌ای که به عنوان یک بازیگر می‌توانم بگویم این است که امروز امید هست؛ چیزی که قبلاً نبود. حتی در جشنواره امسال امید باعث شده تا عده‌ای به خود جرات فیلم ساختن بدهند. مردم به روزها و سال‌های آینده امیدوارند و مشخص است که تغییراتی ایجاد شده است.
در میان اهالی سینما و در جمع بازیگرانی که با آنها در ارتباط هستید چنین امیدی مشهود است؟
همه بچه‌ها یک سال و اندی اوضاع بسیار بدی داشتند؛ چه از لحاظ تولیدات در تلویزیون و چه در سینما. قبل از این، همه فعالیت می‌کردند و همین موضوع شرایط چند سال گذشته را ناباورانه کرده بود. در میان همکاران بازیگران پرکار و موفقی هستند که شش ماه یا یک سال بیکار مانده‌اند.
علت را چه چیزی عنوان می‌کنند؟
وقتی کار و تولیدات نباشد یا کار در دست افراد محدودی باشد، این اتفاق قطعا می‌افتد و فاجعه بزرگ رخ می‌دهد. بسیاری پیش‌بینی چنین روزهایی را نمی‌کردند.
با توجه به اینکه حوزه اصلی شما تلویزیون است ادامه بحث را به این بخش اختصاص می‌دهیم. در ابتدا بگویید چرا شما بیشتر بازیگر تلویزیون‌اید تا سینما؟
برای من سینما و تلوزیون فرق چندانی ندارد یعنی مدیوم مهم نیست، در واقع کار ارزشمند و خوب مهم است؛ راستش را هم بخواهید برای من سینما بر تلویزیون ارجحیت ندارد. من دوست دارم شش ماه درگیر یک کاراکتر باشم یا ۳۰ قسمت سریال بازی کنم؛ در ارتباط طولانی با یک کاراکتر تجربه درونی خوبی کسب می‌کنم. علاقه من به تلویزیون تا اندازه‌ای است که حتی سریال‌های خودم، یا بازیگران دیگر و حتی فیلم و سریال‌های خارجی تلویزیون را نگاه می‌کنم؛ چون دوست دارم برای تلویزیون بازی کنم؛ بنابراین حساسیتم روی تلویزیون بسیار زیاد است و خانه اصلی خود را تلویزیون می‌دانم.

به نظرتان در میان آثار پخش شده از شما در تلویزیون کدام ماندگارتر است؟
سریال‌های ملودرام و هر شب بازیگر را به مخاطب می‌شناساند و باعث می‌شود بازیگر کاملا دیده شود اتفاقی که برای من در کاری مثل شیدایی افتاد و قبل‌تر از آن در نون و ریحون موتمن که هر شبی بود صورت گرفت.
پس چهره بودن تصویر شما بیش از نامتان به دلیل همین موضوع است؟
بله این ویژگی کارهای شبانه و کارهای مناسبتی مانند ماه رمضان، عید نوروز و … است. مطمئنم مردم سریال‌های تولید داخل را که هنرپیشه‌های شناخته‌شده، سوژه‌های اجتماعی و کیفیت و قصه خوبی دارند، به سریال‌های ماهواره ترجیح می‌دهند؛ مثلاً هنوز هم مخاطبان سریال «شیدایی» را می‌بینم که می‌گویند ما این سریال را نگاه می‌کردیم؛ حتی از شبکه IFILM هم که تکرار شد مردم دنبال می‌کردند. چنین سریال‌هایی به مردم نزدیک‌تر است تا سریال‌های ترکی یا عربی. وقتی تولید نداریم مردم به سمت ماهواره کشیده می‌شوند.
می‌توان گفت که عوامل و دست‌اندرکاران انگیزه‌ بیشتری برای فعالیت داشتند؛ بنابراین کار آنها جذابیت بیشتری برای ما داشت؟
هرگز. یعنی ما قادر نیستیم که چند فیلم مناسب بسازیم!؟ منظورم کارهایی با بودجه‌های الف مثل «در چشم باد»، «امام علی» و «مختار». من در مورد کارهای ملودرام هر شبی صحبت می‌کنم در حد «ترانه مادری»، «شیدایی» و «صاحبدلان». در این یک الی دو سال اخیر حتی چنین فیلم‌هایی هم تولید نشدند.
یک دلیل توجه به ماهواره‌ها سرک کشیدن به زندگی خصوصی هنرمندان است؛ اتفاقی که در شبکه‌های ماهواره‌ای زیاد نمایش داده می‌شود و در ایران کمتر است. نظر شما در این باره چیست؟ تا به حال گرفتار شایعه‌سازی و دروغ‌های مجازی شده‌اید؟
سرک کشیدن در دنیای ستاره‌های عرصه‌های گوناگون موضوع روز دنیاست؛ ولی عرف و شرع جامعه ما متضاد با این فضاست؛ برای همین بیشتر نمو می‌کند. در همه جای دنیا از هنرپیشه‌ها زمانی که برای خرید به یک مغازه می‌روند عکس می‌گیرند و حتی آن عکس جنجالی می‌شود. اما من دوست ندارم چنین چیزی در زندگی‌ام اتفاق بیفتد؛ مثلاً در فیس‌بوک صفحه جعلی برایم ساخته‌اند و به جای من پیام می‌گذارند و با مردم ارتباط برقرار می‌کنند. یا عکسی از من می‌گذارند تا مردم به آن نظر دهند. این چیزها در جامعه ما خوب نیست. من از فضای مجازی آزرده هستم؛ حتی به دادگستری مراجعه و شکایت کردم؛ چرا که در فیس‌بوک از طرف من شماره حساب خیریه‌ای برای واریز پول قرار داده بودند، در حالی که من آن خیریه را نمی‌شناسم؟ ممکن است فردا از من شکایت کنند و من را مقصر بدانند؛ بنابراین دوست ندارم کسی وارد حریم خصوصی زندگی‌ام شود یا عکسی از خانواده یا خود من در فیس‌بوک قرار دهد.
فکر می‌کنید بتوانید زندگی‌تان را بسته نگه دارید. رونق تکنولوژی باعث شده هر روز خبر خصوصی بازیگران به راحتی در همه جا پراکنده شود.
به نظرم باید فرهنگ‌سازی شود که به فضای خصوصی افراد احترام بگذاریم. من دوست دارم با مردم در ارتباط باشم و آنها را ببینم؛ ولی دوست ندارم کسی به زندگی خصوصی یا خانواده من بی‌احترامی کند. زندگی من زمانی که فیلمم پخش می‌شود و بیننده دارد با زمانی که بیکار هستم فرقی ندارد؛ ولی اینکه صفحه جعلی باز کنند و جای من حرفی بزنند یا عکسی از خانواده من در مهمانی یا در خیابان بگذارند، کار خوبی نیست؛ بنابراین باید فرهنگ‌سازی شود. ما نمی‌توانیم جلوی اینترنت، فیس‌بوک، وی‌چت و اینستاگرام را بگیریم.
خودتان اهل فیس‌بوک هستید؟
خیلی کم. چون صفحه‌ای جعلی در فیس‌بوک به نام من باز شده بود مجبور بودم تا خودم صفحه‌ای بسازم و در آن اطلاع‌رسانی کنم. من خبرها را چک می‌کنم، شاید خیلی اهل دنیای مجازی نباشم؛ ولی به نظرم باید از دوران مدرسه به بچه‌ها نحوه استفاده از اینترنت و فیس‌بوک را آموزش دهیم. فیس‌بوک، اینستاگرام و … خوب هستند؛ ولی با حفظ احترام و حریم شخصی یکدیگر. در همه جای دنیا از فضای مجازی استفاده می‌کنند؛ ولی چنین اتفاقاتی نمی‌افتد و به نظرم این موضوع از راه فرهنگ‌سازی از طریق تلویزیون امکان‌پذیر است. به جای اینکه صورت‌مسئله رو پاک کنیم نحوه درست استفاده کردن را آموزش دهیم.
به کمک‌های خیریه اشاره کردید و می‌دانیم که بنیاد «برکت»، ویژه هنرمندان است. آیا با چنین اصلی موافق یا عضو چنین مؤسساتی هستید؟
بنیاد «برکت» اتفاق بسیار خوبی بود و همه بچه‌ها برای ایجاد آن همت کردند. در مورد خیریه «برکت» باید بگویم زمانی که شروع به فعالیت کرد در جریان بودم و من هم جزو بچه‌های وابسته قرار گرفتم. این نوع استفاده از فیس‌بوک، نام، نشان و تبلیغات کاملاً درست است. همیشه از این نوع کارها انجام می‌دهم، نه اینکه آدم خیری باشم؛ بلکه فکر می‌کنم این کار کوچک‌ترین کاری‌ست که می‌توان انجام داد و هر جایی که برای این نوع مسائل دعوت شوم حتماً می‌روم. در خیریه «برکت» که به همت بچه‌ها تأسیس شد، کار اجرا نداشتم؛ ولی به همراه پریوش نظریه که خود از مؤسسان آن است، بلیط‌فروشی می‌کردم. از این دست کارها انجام می‌دهم؛ اما به شرط آنکه درست باشد.
به نظرم استفاده از ستاره‌ها در بنیاد خیریه «برکت» باعث شد تا این بنیاد به سرعت در میان مردم جا باز کند. در واقع حضور ستاره‌ها در این بنیاد چنین ویژگی به آن بخشید. به نظر شما ستاره چه کسی است و باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟
اگر بخواهیم در سطح استانداردهای جهانی بگوییم، بحثی دیگر است. در سطح خودمان ستاره‌هایی در سینما، تلویزیون و رادیو داریم که بنا به تعداد کاری که انجام می‌دهند یا شهرت و محبوبیتی که دارند، ستاره می‌شوند. مثلاً خیریه «برکت» و «محک» از ورزشکاران و هنرمندان استفاده می‌کند و همین ستاره‌ها هستند که مردم را به سوی بنیاد جلب می‌کنند.
به نظرتان عمر ستاره به دیده شدن اوست؟
هم بحث شهرت است و هم محبوبیت. این جمله تکراری، اما واقعی است؛ بسیاری از بازیگران تا زمانی که فیلمی از آنها پخش می‌شود، دیده می‌شوند و مردم آنها را می‌بینند؛ ولی عده‌ای با اینکه مدت زیادی است فعالیتی ندارد اما همیشه به عنوان یک بازیگر خوب دیده می‌شوند؛ البته به اینکه چه تعداد کار ماندگار کرده‌اید و چه تعداد کارهایی که مردم دوست دارند، انجام داده‌اید، بستگی دارد.
در خبرها خوانده‌ام که یک تله‌فیلم به کارگردانی بهروز شعیبی برای تلویزیون آماده کردید. به نظرتان با استقبال روبه‌رو شود؟
قبل از این فیلم در کار دیگری با ایشان همکاری داشتم؛ وقتی با ایشان کار می‌کنم صددرصد مطمئنم که کار خوبی از آب درخواهد آمد. ایشان کارشان را دوست و بر آن اشراف دارند. همیشه گروه خوبی جمع می‌کنند. «بهروز شعیبی» حساسیت بسیاری بر کارش دارد و من به ایشان اعتماد دارم و از وقتی با او کار می‌کنم مطمئنم که اتفاق خوبی می‌افتد.
شما کار بازیگری را با کلاس‌های «امین تارخ» شروع کردید و خوش درخشیدید. به نظرتان کسانی که به بازیگری علاقه دارند و می‌خواهند در مسیر بازیگری قرار گیرند، می‌توانند به این کلاس‌ها اعتماد کنند یا باید به دانشگاه بروند.
من دانشگاه هنر و معماری رفتم و تئاتر خواندم و حدود هفت الی هشت سال پیش در کلاس‌های بازیگری شرکت کردم. الان از این کلاس‌ها خبر ندارم؛ ولی بازیگران شناخته‌شده‌ای مانند «امین تارخ» و «حمید سمندریان» هیچ‌گاه بعد از ۴۰ سال عبث نمی‌شوند. همه اینها بستگی دارد به اینکه به چه کسی اعتماد کنید و مقداری هم هوشمندی داشته باشید و نزد بازیگرانی که دلسوز هستند، بروید. «امین تارخ» ۱۲ – ۱۳ سال است که معلم بازیگری است، استودیو دارد و از هیچ شروع کرد. او هیچ گاه اعتبار خود را زیر سؤال نمی‌برد. او دستمزد بازیگری‌اش آنقدر هست که احتیاجی نداشته باشد که سوءاستفاده کند. تصور کنید بعضی از دوستان و آشنایان از من خواستند که آموزش بدهم؛ من با خود فکر می‌کردم؛ «خدای من یعنی چی؟» من چگونه و با چه تخصصی به خود اجازه ‌دهم که آموزشی راه بیندازم. اگر بخواهم درس بازیگری بدهم؛ وقتی به سر کلاس می‌روم درباره چه چیزی صحبت کنم؛ من که قابلیت‌اش را ندارم. افراد باید خود برای انتخاب کلاس بازیگری هوشمندی داشته باشند و به کلاس‌هایی بروند که افراد شناخته شده و توانمند آن را اداره می‌کنند.

 

به نظرتان عمر بازیگری «گلاره عباسی» تا چه زمانی است؟
تا زمانی که کار تولید شود. من کارم را دوست دارم و توقع عجیب و غریبی از فضای بازیگری ندارم و به دلیل علاقه و عشق کار می‌کنم و تا زمانی که کارم را دوست داشته باشم و مردم نیز مرا قبول و از من استقبال کنند، ادامه می‌دهم. این‌طور نیست که بگویم مثلاً تا ۴۰ سالگی کار می‌کنم و بعد بازنشسته می‌شوم یا اینکه تا آخرین روز زندگی‌ام کار می‌کنم. اگر شرایط به همین شیوه ادامه پیدا کند کارم را ادامه می‌دهم.
اگر اشکالی ندارد چند سؤال خارج از تخصص‌تان بپرسم؛ مثلاً اینکه آشپزی‌تان خوب است؟
آشپزیم خوب نیست؛ اما گاهی آشپزی می‌کنم.
چه غذایی را بهتر بلدید؟
همه غذاها را در یک سطح می‌پزم.
اهل مطالعه سینما هستید و به سینما می‌روید؟
بله. سینما رفتن را دوست دارم. بسیاری از فیلم‌های جشنواره را در سینما دیدم؛ مثلاً «دهلیز». «سر به مهر» یا «قاعده تصادف» را نیز در سینما دیدم. سینما رفتن را به عنوان یک برنامه دوست دارم.
تئاتر چطور؟
تئاتر هم می‌رفتم؛ ولی مدتی است به دلایل شخصی کمتر به تئاتر می‌روم. یک نمایشنامه‌خوانی‌ام داشتم. پیشنهاد کار تئاتر هم دارم؛ ولی به دلایل شخصی فعالیت نمی‌کنم.
اهل مطالعه و کتاب خواندن هستید؟
ادبیات و شعر را دوست دارم. در حرفه بازیگری به دلیل اینکه وقت کمتری دارید یا شاید دغدغه‌ها به سمت بازیگری می‌رود، این‌طور چیزها کاهش می‌یابد؛ ولی سال‌ها پیش به سمت ادبیات تمایل بیشتری داشتم.
به تازگی کتابی خوانده‌اید که از نظرتان خوب بوده باشد؟
به تازگی کتاب سوم، «خالد حسینی» را شروع کردم. «خورشید تابان» و «بادبادک‌باز» را هم خواندم.
اهل کافه و رستوران هم علاقه دارید؟
با دوستانم معاشرت بسیاری دارم و از برنامه‌های‌مان رفتن به کافه و رستوران است. به کافه زیر خانه‌مان بسیار می‌روم و سعی می‌کنم کافه‌های مختلف را امتحان کنم.
یک روز بدون کار شما چگونه می‌گذرد؟
روزهای بدون کار خیلی پیش می‌آید. من اهل خانواده و دوست هستم. گاهی کارهای خانه را انجام می‌دهم یا به دیدن فامیل، دوست و آشنایان می‌روم یا با دوستانم قرار می‌گذارم به خرید می‌روم گاهی هم به بطالت می‌گذرانم.
آیا تا به حال نقشی را دوست داشته‌اید که به شما پیشنهاد نشده باشد؟
زندگی‌نامه افراد مختلف برایم بسیار جالب است و دوست دارم شخصیت یک انسان واقعی را بازی کنم. شخصیتی که الان نیست یا اینکه پیر شده؛ هر فردی و در هر عرصه‌ای. مثلاً دوست دارم یک شخصیت هنری مثل یک نقاش را بازی کنم.
آیا شخصیتی را در ذهن دارید؟
چون زندگی‌نامه دوست دارم، افراد بسیاری هستند که دوست دارم نقش آنها را بازی کنم. هر کاراکتری برایم جذابیت خود را دارد، منظورم این است که حتماً نباید شخصیت مهمی باشد؛ حتی کسانی که مشهور نیستند.
اهل رانندگی هستید؟
چند ماهی است که رانندگی می‌کنم، هیچ وقت رانندگی کردن را دوست نداشتم.
و سفر؟
سفر را دوست دارم و آن را جزو هیجان‌انگیزترین‌ها می‌دانم؛ اما این‌طور نیست که دائم در سفر باشم. حداقل جزو آرزوهایم هست که دائم به سفر بروم.
بیشتر از همه به کدام شهر یا کشور علاقه دارید؟
به شهرهایی که کنار دریاست علاقه دارم چون عاشق آب دریا و غذاهای دریایی‌ام.
اهل رژیم غذایی هستید؟
مراعات‌های غذایی دارم ولی با توجه به شغل، ساعت کار و خواب نامنظم زیاد نمی‌شود بر این اصل پایبند بود.

نامه نیوز

مصاحبه با هانیه توسلی + در نوجوانی از دیوار راست بالا می‌رفتم

 

 

هانیه توسلی می گوید دوست ندارد کارگردان‌ها نگاه کلیشه‌ای به بازیگران داشته باشند.

هانیه توسلی امسال با دو فیلم«مردن به وقت شهریور»به کارگردانی هاتف علیمردانی و«خط ویژه»ساخته مصطفی کیایی در جشنواره فیلم فجر حضور دارد.او که سال گذشته برای بازی در فیلم «دهلیز»شایسته دریافت سیمرع جشنواره فیلم فجر شناخته شد بعد از موفقیتش قدم هایش را آهسته و دقیق تر در سینما بر می دارد و سعی می کند تا انتخاب های درستی داشته باشد،در گفت و گوی پیش رو از هانیه توسلی درباره انتخاب هایش در سینما و حال و هوای این روزهایش پرسیدیم.

خانم توسلی شما پیش از حضور در سینما،بازی در تئاتر را تجربه کرده بودید و برای تماشا گران تئاتر چهره نا آشنایی نبودید.

بله ،من تئاتر را به شکل غیر حرفه ای از ۱۶ سالگی از همدان شروع کردم،وقتی دانشگاه قبول شدم و به تهران امدم تئاتر را کمی جدی تر ادامه دادم، سال ۷۸ با آقای نصر الله قادری کار کردم و سال بعدش در نمایش دیگری بازی کردم که جایزه بهترین بازیگر زن را دریافت کردم.اما همه تجربه های تئاتری من در حدغیر حرفه ای،نیمه حرفه ای یا دانشجویی بود وسال ها بعد به واسطه حضورم در نمایش های جدی تر بسیاری فکر می کردند من از سینما به تئاتر آمده ام که اینطور نیست.

در همه این سالها با همه مشغله هایی که داشتید اما بازی در تئاتر را رها نکردید.

من تئاتررا دوست دارم ،بعضی از همکاران من می گویند اصلا نمی توانیم یک موقعیت یا دیالوگ را هر شب تکرار کنیم بعد شما چطور ۳۰ شب این موقعیت ها را تکرار می کنید؟اما به نظر من در تئاتر هر شب یک اتفاق جدید می افتد،در آن حس قرار گرفتن و اینکه یک شب اجرا را دوست داشته باشی یا نه و اینکه حس خوبی از اجرایت یا از مردم بگیری ازجذابیت های تئاتر است.

ظاهر سال شلوغی را پشت سر می گذارید؟

نمی دانم معمولا همه همکاران ما تازه در پاییز پیش تولید و تولید فیلم ها را شروع می کنند،سال گذشته که «دهلیز»را بازی کردم تقریبا تا شهریور امسال سر هیچ کاری نبودم و در تمام این مدت به کارهای شخصی ام رسیدم و تقریبا از اواخر شهریور بود که همه چیز با هم شروع شد و پیشنهادهایی برای بازی داشتم.

به فیلم «دهلیز»اشاره کردید،این فیلم سینمایی فصل جدیدی در بازیگری شما محسوب می شود،تجربه بازی در نقشی که برای نخستین بار مادر بودن را تجربه کردید و یا از دنیای نقش هایی که پیش از این بازی می کردید فاصله گرفتید. فکر می کنم این فیلم فصل جدیدی دربازیگری شما هم محسوب می شود.

ما بازیگران خانم توانمند زیادی در سینما داریم که خودم طرفدار بازی بعضی از انها هستم .شاید هر کدام از آنها این نقش را بازی می کردندبه یک شکلی این شخصیت را پرداخت می کردند ونتیجه کار شکل دیگری می شد،مثلا بازیگر مورد علاقه من خانم لیلا حاتمی است،به نظر من هم بازیگر خوبی است و هم مادراست و می توانست این نقش را به شکل دیگری بازی کند. اگر او هم در «دهلیز»بازی می کرد قطعا نقش ویژگی های دیگری پیدا می کرد.برای من «دهلیز» تجربه خوبی بود چرا که سعی کردم از خودم فاصله بگیرم ،در حرف زدن،راه رفتن و همه چیز سعی کردم ریتمم را تغییر بدهم .همه حرکات من خیلی کند و آهسته بود،شاید هربازیگر خانمی به این راحتی نپذیرد که با گریم زشت تر شود اما من این ریسک را پذیرفتم چون کمک زیادی به بازی من کرد و تجربه خوبی در بازیگزی برای من بود.

البته بازی در «دهلیز»یک ویژگی دیگرهم داشت و آن این بود که شما بار دیگر درنقش زنی معصوم قرار گرفتید نقشی که پیش ازاین هم هر بار چنین نقش هایی را بازی کردید اقبال زیادی پیدا کردو از طرف دیگر نقش هایی دیگری در کارنامه هنری شما هست مثل حضورتان در «زندگی خصوصی»یا «کیفر»که نقش زنی اغواگر را بازی کردید که کاملا متفاوت بود.خود شما با کدامیک از این نقش ها ارتباط بهتری برقرارمی کنید؟

شاید بعضی ها به این حرف من معتقد نباشند، اینکه خردادی ها دو شخصیتی هستند و من نیمه خرداد به دنیا امدم این چیزی که می گویید در من هست،البته قبل از ۳۰ سالگی شیطنتم بیشتر بود و ۳۰ سالگی را که رد کردم آرام ترشدم اما من واقعا در نوجوانی مثلا ۱۴-۱۵ سالگی از دیوار راست بالا می رفتم،از درخت بالا می رفتم مدام در حال شیطنت بود.یه وقتایی کنجی می نشستم کتاب می خواندم یا در خیالاتم غرق می شدم و این دو وجه شیطنت و آرام بودن همیشه با من بوده ،البته منزوی بودن از بچگی با من بوده است اهل مهمانی،شلوغی و معاشرت زیاد از بچگی نبودم .اما به عنوان یک بازیگردوست دارم نقش هایم خوب دیده شود و همه نقشی را تجربه کنم.مثل اینکه الان دوست دارم فیلم کمدی بازی کنم مثلا حتی یک نقش طنز غلو شده را بازی کنم.چیزی که تا بحال تجربه اش نکردم،به نظر من یک بازیگر باید تمام تلاشش را بکند که نقش متفاوت بازی کند.مثلا در اولین تجربه بازیگریم در فیلم «شام آخر»نقش دختری که شیطنت های خاص خودش را داشت بازی کردم و بعد در فیلم «شب های روشن»نقش یک دختر آرام را بازی کردم.اما وقت هایی هم هست که انتخاب ها دست بازیگر نیست،مثلا بازیگر در یک نقش خوب بازی کرده است و برخی کارگردان ها با خودشان می گویند این نمی تواند متفاوت بازی کند اما من دوست دارم کارگردان ها کلیشه ای به بازیگران نگاه نکنند.

آیا همین علاقه به حضور در آثار کمدی بود که بازی در سریال«شاهگوش»راپذیرفتید؟

اره شاید .وقتی صحبت شد و قرار داد بستم سریال را ندیده بودم.حتی نقش من هم نوشته نشده بود و اقای میر باقری درباره شخصیتی که قراربود بازی کنم با من حرف زدند،یک ذره وسوسه شدم که نقش کمدی بازی کنم،اما ابتدای حضورم درسریال خیلی وجه طنز نقشی که من ایفا می کنم مشخص نیست اما به مرور بیشترمی شود.

اسم آقای میر باقری هم شما را وسوسه به حضور در این سریال کرد؟

بله خیلی دوست داشتم با او کار کنم و این را به آقای میر باقری هم گفتم. معمولا پیش نمی آید که من بدون خواندن فیلمنامه سر کاری حاضر شوم اما دوست داشتم تجربه کار با آقای میر باقری را داشته باشم.

از بازی در فیلم «خط ویژه»بگویید ،این فیلم با استقبال خوبی در جشنواره فیلم فجر روبرو شد،چه شد که با این گروه همراه شدید؟

انتخابم برای هر کاری اول فیلمنامه است،فیلمنامه را خواندم و از آن خوشم آمد بعد فیلم های قبلی آقای کیایی را دیدم،«خط ویژه»موقعیت های طنزدارد.فکر می کنم زندگی روزمره همه ما هم موقعیت طنز دارد ولی «خط ویژه»یک فیلم اجتماعی است که موقعیت طنز درآن نهفته است،خوشبختانه گروه خوبی بود و مطمئن هستم که اگر گروه خوب باشد انرژی به کار هم منتقل می شود،فضا انقدر خوب بود که بعد از اتمام کارغصه خوریم که چرا فیلم اینقدر زود تمام شد و همدیگر را نمی بینیم.مصطفی کیایی هم کارگردانی است که لحظه را خوب می شناشد و دقیقا می داند چه می خواهد.

رابطه تان با دیگر بازیگران دراین کار چطوربود؟

من قبلا با مصطفی زمانی در فیلم «کیفر»بازی کردم ودر این فیلم زن و شوهر هستیم.مصطفی بازیگر خوبی است،نگاه و لحن خوبی دارد ،بقیه بازیگر ها هم همینطور،سام قریبیان،میترا حجار،میلاد کی مرام،هومن سیدی،پریناز ایزد یار بسیارخوب از عهده نقش هایشان برآمده اند و کنار هم لحظات خوبی را پشت سر می گذاریم

مصاحبه با هانیه توسلی

مصاحبه با هانیه توسلی

مصاحبه با هانیه توسلی

مصاحبه با هانیه توسلی

مصاحبه با هانیه توسلی

مصاحبه با هانیه توسلی

مصاحبه با فرشته کریمی بازیکن تیم ملی فوتبال

 

«من ماهانه ۱۵ میلیون تومان خرج تیپم می کنم.» این شاه بیت گفتگوی چند هفته پیش پیام صادقیان، ستاره این فصل باشگاه پرسپولیس با سایت گل است. حالا اینجا در آلوده ترین نقطه شهر تهران در خیابان کریم خان دختری روبروی ما نشسته که یکی از ۱۰ بازیکن برتر فوتسال دنیا در سال ۲۰۱۳ است. فرشته کریمی برای یک فصل بازی با باشگاه پرسپولیس قراردادی ۱۵ میلیونی امضا کرده؛ پولی معادل خرج یک ماه تیپ پیام صادقیان.

فرشته کریمی از این تبعیض ها دلخور است و فکر می کند حقشان بیشتر از این اعداد است. در کل مدت زمان مصاحبه تاکیدش روی کل فوتسالیست های زن است، نه خودش. در بخش هایی از مصاحبه به کلی غافل گیرمان کرد و یک جاهایی هم حرص خوردیم.

به گزارش برترین ها به نقل از مجله چلچراغ، دختر ۲۵ ساله محله نازی آباد تهران، بخش عمده موفقیت های خود را حاصل زحمات هم تیمی هایش می داندو شهرزاد مظفر، مربی اش که در ۹ سال گذشته همه جا بالای سرش بوده است. آنچه می خوانید حاصل گفتگوی ما با فرشته کریمی است، ستاره ای که در سال های آینده بیشتر می درخشد. از رضا ساکی و مهتاب جودکی برای زحماتشان در این گفتگو سپاسگزارم.

یک سال و نیم پیش بود که در چلچراغ با شما گفتگو داشتیم. در طول این مدت، چه مسیری را طی کردید؟ انتظارتش را داشتید که جزو ۱۰ بازیکن برتر جهان شوید؟

– از همان دو سال پیش تا امروز اردوهای مستمری داشتیم که هنوز پابرجاست. در یک سال اخیر قهرمان مسابقات غرب آسیا، نایب قهرمان آسیا و پنجم جهان شدیم، یکی از بازیکنان هم کاندیدای بهترین بازیکن جهان شد. از فدراسیون بابت امکانات سخت افزاری که برایمان فراهم کرد، متشکریم. من فکر می کنم این افتخارات برای شهرزاد مظفر، مربی ما و همینطور هم تیمی های من کارنامه موفقی است. خانم مظفر زحمات زیادی برای فوتسال بانوان می کشد. همینطور از هم تیمی های خوبم متشکرم. در واقع این انتخاب حاصل کار گروهی بود، چون موفقیت هایی که داشتیم، باعث شده است بازیکنان تیم و بعد من، به چشم بیاییم. تلاش های فردی خودم هم بی تاثیر نبود. زمانی که اردوی تیم ملی و باشگاهی تعطیل بودند، هر روز انفرادی تمرین می کردم تا آمادگی ام را حفظ کنم.

پرسپولیسی هستید؟

– بله، در تیم پرسپولیس هم هستم.

کجای جدولید؟

– ما صدر جدولیم با تفاضل گل.

بعد از کسب این همه مقام، اوضاع پاداش و اینها چطور بوده؟

– انفرادی که هیچ چیزی نبوده. پاداش تیمی مشکل بزرگ ماست. در تمام مدتی که عضو تیم ملی بودیم، پاداش چندانی دریافت نکردیم. حتی دوتا سکه ای که وزارت ورزش می خواست به ما بپردازد، متاسفانه با مشکل روبرو شد، چون می خواستیم تیمی سکه هایمان را بگیریم، دیرتر رفتیم و به ما که رسید، سکه ها تمام شد.

پس شما قرارداد مالی عجیب وغریبی ندارید؟

– نه، میانگین حقوق فوتسال زنان، آن هم در سطح ملی، حتی اگر بهترین باشند، ۱۵ میلیون است، حالا ممکن است یک میلیون کمتر یا بیشتر باشد.

پرداخت می شود یا فقط یک قرارداد کتبی است؟

– تا الان قراردادهایمان رسما قرارداده بوده. از پارسال تا حالا ۲۵ درصد حقوق مان را دریافت نکرده ایم. امسال هم با باشگاه پرسپولیس قرارداد بستیم و جا دارد از آقای رویانیان به خاطر حمایت هایی که داشتند تشکر کنم. امروز ۲۵ درصد سال گذشته را به حساب ما واریز کردند، حالا نمی دانم این برای پارسال است یا امسال!

هیچ وقت شده به خاطر اینجور اتفاقات از فوتسال پشیمان شوی؟

– نه، چون با عشق بازی می کنیم. تا الان هم که با وجود دست یافتن به این موفقیت ها هیچ پاداشی دریافت نکرده ایم و ادامه داده ایم به خاطر انگیزه درونی مان بوده است.

فرشته کریمی را پنج سال دیگر کجای فوتسال می بینید؟

– هیچ وقت دوست نداشتم به آینده فکر کنم؛ نه اینکه اصلا نخواهم فکر کنم. اگر آدم بخواهد به آینده فکر کند، استرس آینده را می گیرد و فکر کردن به گذشته هم که آدم را از حال عقب می اندازد. دوست دارم در حال زندگی کنم.

یک پیشنهاد خارجی داشتید.

– از یکی از باشگاه های روسیه پیشنهاد داشتم. قرار شد این پیشنهاد را به فدراسیون بدهندو از طریق فدراسیون کارهایش انجام شود که متاسفانه دو سه بار هم از فدراسیون پیگیری کردم و گفتند شرایطش خوب نبوده.

بعدش هیچ خبری نشد؟

– بعدش که نه، اما در این یک هفته، چند باشگاه از کشورهای خارجی بوده است که فقط سایت باشگاه را معرفی کردند.

خودت دوست داری در باشگاه های خارجی بازی کنی؟

– بله، دوست دارم، چون در اینجا هر چیزی که باید را یاد گرفته ام. طرز بازی کردن هر کشوری متفاوت است و دوست دارم با فوتسال کشورهای دیگر هم آشنا شوم.

دوست داری به باشگاه های برزیل، قطب اول فوتسال زنان، بروی؟

– خیلی. همه آرزویشان است، چون برزیل از لحاظ فنی و تیمی از سطح بالایی برخوردار است و تا الان چهار دوره که مسابقات جهانی برگزار شده، برزیل در هر دوره قهرمان شده و حداقل سه نماینده هم کاندیدای بهترین بازیکن جهان داشته است.

قراردادها در خارج از کشور چگونه است؟ آنجا هم سقف درآمد فوتسال زنان در قیاس با مردان کمتر است؟

– خیلی فرقی ندارد و از لحاظ مالی بین زنان و مردان فرق زیادی نیست اما در ایران مثلا این قرارداد باشگاهی که در ایران ۱۵ میلیون تومان است، حتی یک درصد مردان نمی شود. یک میلیارد و نیم با ۱۵ میلیون تومان زمین تا آسمان متفاوت است. این تفاوت ها باید کمتر شود.

اولین باری که احساس کردی دوست داری فوتبال بازی کنی، کی بوده؟

– من از بچگی علاقه زیادی داشتم. آنطور که پدر و مادرم می گویند در کنار عروسک دوتا توپ فوتبال هم داشتم. به خاطر داشتن این ذات فوتبالی خوشحالم.

آن اوایل از طرف خانواده ات هیچ مخالفتی نشد که «بچه فوتبال چیه، به عروسک بازیت برس»؟

– اولینبار که برای تیم کشورم فوتبال بازی کردم، ۱۶ سالم بود و قرار بود برویم مسابقات خارج از کشور. به خاطر سن و درسم نگران بودند و یکی از عموهایم خیلی با پدرم صحبت کرد و راضی اش کرد اجازه دهد این راه را ادامه بدهم.

از آن روزهای کودکی که توپ می خریدی، چه شد که فوتبال زنان را جدی گرفتی؟

– اصلا نمی دانستم که فوتسال زنان در کشور ما وجود دارد. در مدرسه با هر توپی فوتبال بازی می کردم. این برای همه دانش آموزان عجیب بود و معلم ورزشم همیشه دعوایم می کرد که «توپ والیبال خراب می شه!» یکی از دوستانم باشگاه شریعتی در منطقه نازی آباد را به من معرفی کرد. دوتایی رفتیم در باشگاه فوتسال ثبت نام کردیم. سال بعدش راهنمایی بودم که مسابقات دانش آموزی در مدارس شروع شد. جزو بهترین بازیکنان فوتبال شدم. ناظران بازی و داورانی که از طرف فدراسیون آمده بودند، برای تیم ملی انتخابم کردند. اولین دوره مسابقات تیم ملی سال ۸۴ بود و از آن زمان عضو تیم ملی هستم.

عکس العمل دیگران وقتی از شما می شنیدند «من یک فوتبالیستم» چگونه است؟

– آنها که آشنا نیستند، حتی نمی دانند فوتسال بانوان وجوددارد. من بیشتر متاسف می شوم که مردم نمی دانند این همه زحمت می کشیم. رفته رفته بهتر شده و الان تقریبا همه می دانند اتفاق خوبی در فوتسال بانوان افتاده. همیشه تا می شنیدند کارم این است، حقوقم را می پرسیدند. سال ۸۴ اولین سالی بود که قرارداد بسته بودم و ماهی ۲۰ هزار تومان حقوق می گرفتم. آن زمان هم این رقم کمی بود!

هیچ وقت فوتبال خیابانی بازی کرده اید؟

– راستش خیلی کم. آن هم فقط با دخترها. پدرم و برادرم یک باشگاه اختصاصی با دوستانشان می گرفتند تا شب ها تمرین کنند. من هنوز به سن تکلیف نرسیده بودم و هفته ای سه باری که آنها می رفتند، همراهشان بودم.

اولین بار که به اردوی تیم ملی دعوت شدی، وارد محلتان که شدی، برای همه قیافه گرفتی؟

– اصلا. دلیلی نمی بینم که بخواهم خودم را بگیرم، چون هر چه هستم، همینم.

جایی خواندم مردان از لحاظ قدرت بدنی در فوتبال قوی ترند، نتایج آن تحقیق نشان داده بود زنان و مردان از لحاظ تکنیکی برابرند. قبول دارید؟

– طبیعت مردان است که از لحاظ بدنی قدرت بدنی بیشتری دارند اما از لحاظ تکنیکی هم باز طبیعی است. زنان زودتر به سن بلوغ می رسند و دقت و تفکر زنان در کاری که انجام می دهند، بهتر است. الان مردان فوتبالی بیشتر به خاطر پول بازی می کنندو کمتر تعصب و انگیزه در کارشان دارند. پرسپولیسی ها قبل از دربی اعتصاب می کنند که «اگر پول ندهید، بازی نمی کنیم»، این یک بی احترامی به همه هواداران و هویت باشگاه است. برای بانوان این اتفاق نمی افتد، اعتصاب ما دیده نمی شود.

خب به خاطر همین به شما پول نمی دهند! به خاطر باخت گریه کرده اید؟

– بله، من کاملا آدم احساساتی هستم. گاهی آدم حسرت موقعیت از دست رفته را می خورد، اما در بازی با برزیل گریه که سهل است، واقعا خوشحال بودم. با تفاضل شش گل باختیم و فقط خوشحال بودم با این تیم بازی کرده ام. لحظه لحظه اش لذت بود.

بازی شهرآورد را که دیدی، چه احساسی داشتی؟

– به عنوان یک بازیکن فکر کردم این همه هوادار بازیکنان را نگاه می کنند و از آنهاانتظار دارند هیچ اتفاقی نیفتد و آنها که از شهرستان با این امکانات کم آمده بودند، سرما و گرما را تحمل کردند و آن بازی سرد و بی روح را دیدند! بعضی از بازیکنان حتی به توپ کار نداشتند. دوست نداشتم بازی را ببینم. می گفتم «حیف پولی که اینها می گیرند.»

مثل کاری که آندو می کند، شما هم در فوتسال گیس و گیس کشی دارید؟

– خوشبختانه چنین چیزی نداریم. درگیری هایی که سر توپ در بازی مردان به وجود می آید، برای ما هم اتفاق می افتد اما در فوتسال بانوان احترام به تیم مقابل مهم است و درگیری غیرارادی سر توپ به حاشیه نمی کشد.

نمی ترسیدکه پول وارد فوتسال بانوان شودو فضایش را خراب کند؟

– فکر می کنم این بستگی به ظرفیت افراد دارد. هدف ما فرق می کند. با این امکانات، پنجم جهان شدیم.

کی بود که خبر داد جزو ۱۰ نفر برتر شده اید؟

– دوستم بود؛ مهناز محمدی. داشتم رانندگی می کردم که این خبر را به من گفت. فکر می کردم جزو ۱۰ نفر برتر ایران شده ام اما بعد که بیشتر توضیح داد، شوکه شدم. ماشین را زدم کنار و حتی نمی دانستم کجا هستم!

به کی خبر دادید؟

– پدر و مادرم. آنها هم به فامیل ها گفتند. فک و فامیلمان هم گفتند: «پس شب می آییم خانه شما.»

در این سال ها فکر کردید که عمویتان چقدر از شما حمایت کرده و اگر نبود، اینجا نبودید؟

– اگر نبود، حتما یک خانم خانه دار بودم!

اهل قلیان که نیستید؟

– نه، اصلا. بین خانم ها همچین چیزی نیست. از قلیان متنفرم!

قلیان کشیدن روی بازی تاثیری دارد؟

– بله، جایی خواندم، یک پک قلیان برابر با کشیدن ۱۰ نخ سیگار است.

تا به حال امضا هم داده ای؟

– در خارج از کشور بیشتر امضا دادته ام تا در ایران! وقتی به مسابقات جهانی رفتیم، تماشاچیان از همه ما امضا گرفتند. دلیلش شاید این بود که با وجود حجاب توانستیم با برزیل بازی خوبی داشته باشیم.

از بازیکنان خارجی کدامشان را دوست داری؟

– در فوتبال برزیل بازی مارتا را دنبال می کنم. الان هم در تیم های برزیل سه بازیکن هست که از همه لحاظ نابغه اند. در مردان هم طرفدار بارسلونا هستم، آن هم به خاطر اینکه بازیکنان را از پایه می سازند.

در جام جهانی آینده جز ایران طرفدار کدام تیم هستی؟

– طرفدار آلمانم؛ همه از شنیدن این تعجب می کنند!

بهترین بازیکن مرد جهان از نظر شما کیست؟

– با اینکه طرفدار بارسلونا هستم، اما کریستین رونالدو را بیشتر دوست دارم.

مصاحبه با سام درخشانی بازیگر سریال آوای باران

  

بازیگر «آوای باران» از استقبال مخاطبان و موفقیت سریال در شرایطی که عده ای با تلویزیون قهر کرده اند و یا با ادعاهای روشنفکری برنامه های صداوسیما را رد می کنند، سخن گفت.
سام درخشانی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به نقش خود در سریال «آوای باران» و همکاری با حسین سهیلی‌زاده کارگردان این مجموعه تلویزیونی که این شب‌ها از شبکه سه روی آنتن می‌رود، گفت: من سهیلی‌زاده را از قبل می‌شناختم و حدود ۱۰ سال پیش هم به عنوان مهمان در سریال «روزهای اعتراض» بازی کرده بودم و خیلی دوست داشتم دوباره با وی همکاری داشته باشم.
وی درباره نقش هایی که در این چند سال اخیر بازی کرده است، بیان کرد: من همیشه سعی کرده‌ام نقش های متفاوتی را انتخاب کنم گواه آن هم کارنامه ایست که دارم اما شاید یکی از دلایلی که احساس می شود که در این چندسال اخیر نقش های متنوع تری بازی کرده ام این بوده که بازی هایم بیشتر در کارهای پربیننده بوده است و به همین دلیل تفاوت نقش هایم احساس شده است وگرنه من همیشه به دنبال متفاوت بودن و به چالش کشیدن خودم بوده ام. همیشه هم نظرم این بوده که من به دنیال تجربه‌اندوزی هستم و فکر می کنم فاصله زیادی با نقطه ایده آل خود دارم.
بازیگر سریال «نابرده رنج» درباره بازی های تکراری و یا تیپ سازی های کلیشه ای در آثار تصویری عنوان کرد: بخشی از این تکرار به خود بازیگران برمی گردد که چقدر پخته باشند به طور مثال هرچقدر بازیگری تجربه بیشری داشته باشد نگاهش به خود و حتی به اجتماعش پخته تر است و این نگاه در بازی هم وارد می شود. بخش دیگر این قضیه هم به فیلمنامه ها برمی گردد که باید از این تنوع برخوردار باشند. خوشبختانه من در تلویزیون پیشنهادهای زیادی داشته ام و راحت تر توانسته ام دست به انتخاب بزنم.

درخشانی اضافه کرد: پیشنهادها اما در سینما کمتر بوده و من مجبورم در این حوزه حساسیت بیشتری داشته باشم و حالا منتظر فرصت هستم که بتوانم در یک کار خوب سینمایی بازی کنم. دلیل حساسیتم این است که عده ای همیشه بین سینما و تلویزیون نوعی تفکیک قایل شده اند به نحوی که اگر یک بازیگر تلویزیونی به سینما برود و موفق نباشد همه دلیل این عدم موفقیت را تلویزیونی بودن وی می دانند و من هم چون چند سال است که کار سینمایی نداشته ام، می‌خواهم برای ورود دوباره‌ام به سینما قوی عمل کنم تا در سینما هم بتوانم طرفداران خود را راضی نگه دارم. درواقع برای من مدیوم مهم نیست بلکه رضایت طرفدارانم اهمیت بیشتری دارد.

بازیگر «آوای باران» نظر خود را درباره بازی های این سریال اینگونه بیان کرد: فضای کلی کار هم اکنون برای من بدست آمده است زیرا در اوایل کار فکر می کردم که بعضی از بازی ها درنیامده اما الان فکر می کنم همه کاراکترها سر جای خود هستند. با این حال هربار که بازی های خود را می بینم فکر می کنم که اگر قرار بود دوباره بازی کنم به شکل دیگری آن را ایفا می‌کردم و تغییراتی در کارم می دادم. هم اکنون ما تنها چند قسمت از آنچه که روی آنتن می رود جلوتر هستیم و من فکر می کنم اگر زمان بیشتری داشتیم همین چند مشکلی که ممکن است الان وجود داشته باشد دیگر وجود نداشت.

بازیگر سریال «دارا و ندار» ادامه داد: به‌هرحال فکر می کنم این کار گرفته و مردم آن را دوست دارند مخصوصا در شرایطی که عده ای از مردم با تلویزیون قهر کرده اند و یا فکر می کنند که اگر برنامه‌های تلویزیون را نبینند، روشنفکر هستند این سریال توانسته نظر مخاطبان را به خود جلب کند. از طرف دیگر ممکن است بعضی از سریال های تلویزیون ما حرفی برای گفتن نداشته باشند اما فکر نمی کنم سریال های ترکی ماهواره هم محتوا داشته باشند.

درخشانی که پیش از این سریال در «پژمان» بازی کرده بود، درباره تفاوت های این دو کار اظهار کرد: یکی از دلایلی که این کار را پذیرفتم این بود که خواستم بعد از «پژمان» کار متفاوتی داشته باشم حالا هم خوشحالم که کارم در هر دو گرفت و مخاطبان متوجه حضورم در هر دو نقش شدند.

این بازیگر سینما و تلویزیون در پایان از یک اثر نمایشی که به همراه کامبیز دیرباز در سال آینده برای تئاتر خواهد داشت، خبر داد.

مجموعه تلویزیونی «آوای باران» به کارگردانی حسین سهیلی زاده و تهیه کنندگی محمد هاشمی اصل هر شب به جز پنجشنبه‌ها و جمعه‌ها ساعت ۲۰:۴۵ از شبکه سه سیما پخش می‌شود.

به وردپرس خوش آمدید.‌این نخستین نوشته‌‌ی شماست. می‌توانید ویرایش یا پاکش کنید و پس از آن وبلاگ نویسی را آغاز کنید!