بیوگرافی پزشکان ایرانی و خارجی

امید روحانی + بیوگرافی و عکس

omid-rohani – Biography – and – Photo

امید روحانی

امید روحانی
امید روحانی ۱۳۴۰
زمینه فعالیت	پزشک, منتقد فیلم و سینما وبازیگر تلویزیون, سینما و تئاتر
تولد	۱۳۴۰ تهران
ملیت	ایرانی

بیوگرافی امید روحانی 

متولد ۱۳۴۰ تهران فرزند امیر روحانی

پزشک، منتقد فیلم و بازیگر سینما. وی از دانشگاه علوم پزشکی تهران مدرک طبابت عمومی خود و از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی مدرک تخصصی بی‌هوشی را گرفت. وی در فیلم‌های کارگران مشغول کارند و هم چنین دایره زنگی نقش ایفا کرده است. هم چنین در سریال مرد ۲ هزار چهره، نقش منتقد سینما را بازی می‌کرد. او همچنین در سریال طنز تلویزیونی ساختمان پزشکان به کارگردانی سروش صحت بازی کرده است. وی همچنین در نمایش شرق شرق است به کارگردانی مسعود رایگان ایفای نقش کرده است.دایره زنگی» «باد و شقایق»، «میکس»، «کارگران مشغول کارند»، «مینای شهر خاموش»، «دایره زنگی» و «سن پترزبورگ» از جمله آثار سینمایی این پزشک هستند که امسال گویا پر کارتر شده است. او در چند ماه گذشته در فیلم‌های «پل چوبی»، «نارنجی پوش» و «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» جلوی دوربین رفته‌است . دیگر کاری که او در آن حضوری موفق داشته، سریال «ساختمان پزشکان» است .

فیلم شناسی

سینما

• زنده به گور (فیلم کوتاه) (۱۳۹۱)
• پل چوبی (۱۳۹۰)
• زندگی خصوصی آقا و خانم میم (۱۳۹۰)
• نارنجی‌پوش (۱۳۹۰)
• ۵۰ کیلو آلبالو (۱۳۸۸)
• سن پترزبورگ (۱۳۸۸)
• دایره زنگی (۱۳۸۶)
• مینای شهر خاموش (۱۳۸۵)
• کارگران مشغول کارند (۱۳۸۴)
• میکس (۱۳۷۸)
• باد و شقایق (۱۳۷۶)
• یک داستان واقعی (۱۳۷۴)

تلویزیون

• سریال سال های ابری ۱۳۹۳

امید روحانی + بیوگرافی و عکس

امید روحانی + بیوگرافی و عکس

امید روحانی + بیوگرافی و عکس

 پروفسور مجید سمیعی +بیوگرافی و عکس

 پروفسور مجید سمیعی

مجید سمیعی
مجید سمیعی در ۷۰ سالگی
زادروز	۲۹ خرداد ۱۳۱۶ ۷۶ سال رشت
محل زندگی	هانوفر، آلمان
ملیت	ایرانی
پیشه	جراح و متخصص
مذهب	اسلام
خویشاوندان	خاندان حاج سمیع رشتی

بیوگرافی  پروفسور مجید سمیعی

مجید سمیعی (زاده ۲۹ خرداد ۱۳۱۶ در محله ساغریسازان رشت)^[۱][۲][۳] پزشک و جراح مغز و اعصاب سرشناس ایرانی است. او در حال حاضر ریاست بیمارستان خصوصی علوم عصبی هانوفر در آلمان را بر عهده دارد که خود بنیان‌گذار آن بوده است.^[۴]

وی در زمینهٔ تورم مغز و ترمیم و بازسازی جراحی دستگاه عصبی محیطی مطالعات مهمی انجام داده‌است.^{[نیازمند منبع]}

سمیعی بیشترین اعمال جراحی روی تومورهای موسوم به «نورینوم آکوستیک» انجام داده‌است.^{[نیازمند منبع]}

او در دهه ۱۹۹۰ اقدام به تاسیس یک مرکز خصوصی بین‌المللی علوم اعصاب (به انگلیسی: International Neuroscience Institute) که به اختصار INI شناخته می‌شود، نمود. بنای این مرکز برگرفته از شکل مغز می‌باشد. این مرکز در شهر هانوفر آلمان واقع است و ریاست آن را مجید سمیعی و پسر ایشان بر عهده دارند. سمیعی شاگردان زیادی تربیت کرده‌است که در کشورهای مختلف جهان به فعالیت در زمینه جراحی مغز و اعصاب مشغول هستند و هر ساله کنفرانسی را به افتخار سمیعی در یکی از کشورها برگزار می‌کنند.^{[نیازمند منبع]} او در حال حاضر نیز بسیار فعال بوده، عمل‌های جراحی سنگین در قاعده مغز را انجام می‌دهد و در اغلب کنگره‌های جراحی مغز و اعصاب جهان بعنوان سخنران مدعو شرکت می‌کند.^{[نیازمند منبع]}

سمیعی در ۱۰ مهر ۱۳۹۰ به دریافت عنوان استاد افتخاری دانشگاه تهران نائل شد.

تحصیلات  پروفسور مجید سمیعی

مجید سمیعی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در رشت به پایان رسانید.^[۵] و سپس عازم آلمان گردید. رشته‌های زیست‌شناسی و پزشکی را در دانشگاه یوهانس گوتنبرگ شهر ماینتس به پایان رسانید و سپس دورهٔ تخصص جراحی مغز و اعصاب را زیر نظر پروفسور کورت شورمن شروع کرد و در سال ۱۳۴۹ به اخذ درجهٔ تخصص در این رشته نایل آمد.

وی کار علمی را با سمت استادیاری و معاونت بیمارستان جراحی مغز و اعصاب آغاز کرد. پس از چندی سرپرستی بخش جراحی مغز و اعصاب اطفال را به عهده گرفت. در سال ۱۳۵۱ به اخذ درجهٔ پروفسوری جراحی مغز و اعصاب از دانشگاه یوهانس گوتنبرگ نایل گردید.مرجع نیاز است

در سال ۱۳۵۰ اولین دوره از دوران آموزشی جراحی میکروسکوپی را آغاز کرد و در سال ۱۳۵۶ نخستین آزمایشگاه تمرین جراحی میکروسکوپی آلمان را با کمک بنیاد فولکس واگن تأسیس نمود.مرجع نیاز است

در سال ۱۳۵۶، ریاست بیمارستان جراحی مغز و اعصاب را در شهر هانوفر به عهده گرفت در همین سال، کرسی جراحی مغز و اعصاب در دانشگاه لیدن هلند به وی اعطا شد و در سال ۱۳۶۶ دانشگاه ماینتس تصدی کرسی جراحی مغز و اعصاب را به وی پیشنهاد کرد. در سال ۱۳۶۷ با قبول تصدی کرسی جراحی مغز و اعصاب در دانشگاه هانوفر به کار پرداخت. از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۱ ریاست انجمن بین‌المللی قاعدهٔ جمجمه را به عهده داشت و در سال ۱۳۷۱ به ریاست فدراسیون جهانی انجمنهای قاعدهٔ جمجمه انتخاب شد.مرجع نیاز است

افتخارها  پروفسور مجید سمیعی

برای تجلیل از مقام علمی و تجربیات ارزنده وی و همچنین گامهای بلندی که در پیشرفت جراحی مغز و اعصاب برداشته‌است، رییس جمهوری آلمان غربی در سال۱۳۶۷ نشان خدمت درجه ۱ دولت آلمان را به او اهدا کرد. در همین سال جایزهٔ علمی ایالت نیدرزاکسن آلمان، به پاس فعالیتهای پر ارزش وی در راه پیشرفت جراحی مغز و اعصاب به نامبرده اهدا شد.مرجع نیاز است

جایزه حلقه لایبنیتز

جایزه حلقه لایبنیتز هانوفر (Leibniz-Ring-Hannover) در سال ۲۰۱۳ برای طرح آفریقا صد به پروفسور سمیعی اهدا شد. مجید سمیعی در طرح آفریقا صد می‌خواهد ۱۰۰ جراح جوان آفریقایی را به آلمان آورده، آنها را آموزش دهد تا پس از بازگشت پزشکان دیگری را برای قاره آفریقا پرورش دهند.^[۶]

فهرست آثار پروفسور سمیعی

مقالات: بیش از ۵۰۰ مقالهٔ علمی و ۱۷ کتاب مرجع در خصوص دستگاه عصبی مرکزی و محیطی. کتابها: برش نگاری پنوموآنسفال ـ جنبه‌های نوین اعصاب محیطی ـ اعصاب جمجمه‌ای ـ ضربه‌های وارد بر قاعدهٔ جمجمه ـ جراحی در ساقه مغز و بطن سوم و اطراف آن دو ـ جراحی قاعدهٔ مغز ـ ضایعات اعصاب محیطی ـ جراحی منطقهٔ زین ترکی و سینوسهای پیرامون بینی جراحی مننژیم قاعدهٔ مغز ـ جراحی کلیوس ـ روشهای نوین بازسازی استخوان ـ دوخت عروق و اعصاب و نیز پیوند در جراحی پلاستیک و جراحی ترمیمی ـ جراحی قاعدهٔ مغز ـ اطلس جراحی قاعدهٔ جمجمه.

و آخرین اثر(۲۰۰۸-۲۰۰۹): Samiis’s Essentials in Neurosurgery که توسط انتشارات اسپرینگر منتشر شده‌است.

 پروفسور مجید سمیعی

همسر  پروفسور مجید سمیعی

پسر  پروفسور مجید سمیعی

دختر  پروفسور مجید سمیعی

آنتون چخوف +بیوگرافی

آنتون چخوف

آنتون پاولوویچ چِخوف
آنتون چخوف در سال ۱۹۰۱
زادروز	۲۹ ژانویه، ۱۸۶۰ تاگانروک جنوب روسیه.
درگذشت	۱۵ ژوئیه، ۱۹۰۴ چشمه آب معدنی بادِن‌وایلر درآلمان
آرامگاه	گورستان صومعهٔ نووو-دویچی،مسکو
ملیت	روسی
پیشه	پزشک
سال‌های فعالیت	۱۹۰۴ – ۱۸۸۰
سبک	امپرسیونیسم
همسر	اولگا کنیپر
والدین	پاول یگوروویچ یوگنیا یاکاولونا ماروزاوا

بیوگرافی کامل آنتون چخوف

آنتون پاولوویچ چِخوف (به روسی: Анто́н Па́влович Че́хов) ‏ (۲۹ ژانویه ۱۸۶۰ – ۱۵ ژوئیه ۱۹۰۴) داستان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس برجستهٔ روس است.^[۱] هر چند چخوف زندگی کوتاهی داشت و همین زندگی کوتاه همراه با بیماری بود اما بیش از ۷۰۰ اثر ادبی آفرید.^[۲] او را مهم‌ترین داستان کوتاه‌نویس برمی‌شمارند و در زمینهٔ نمایش‌نامه‌نویسی نیز آثار برجسته‌ای از خود به جا گذاشته‌است و وی را پس از شکسپیر بزرگترین نمایش نامه نویس میدانند. چخوف در چهل و چهار سالگی بر اثر ابتلا به بیماری سل درگذشت.

زندگی

تولد

چخوف در ۲۹ ژانویه^[۳] ‏ ۱۸۶۰ در شهر تاگانروک، در جنوب روسیه، شمال قفقاز، در ساحل دریای آزوف به دنیا آمد. پدربزرگ پدری‌اش در مِلک کُنت چرتکف، مالک استان وارنشسکایا، سرف بود.^[۴] او توانست آزادی خود و خانوادهٍ خود را بخرد. پدرش مغازهٔ خواربار فروشی داشت. او مرد مذهبی خشنی بود و فرزندان‌اش را تنبیه بدنی می‌کرد. روزهای یک‌شنبه پسران‌انش (او ۵ پسر داشت که آنتوان دومین آن‌ها بود.) را مجبور می‌کرد به کلیسا بروند و در گروه همسرایانی که خودش تشکیل داده بود آواز بخوانند. اگر اندکی ابراز نارضایتی می‌کردند آن‌ها را با چوب تنبه می‌کرد.^[۵] همچنین آن‌ها را در ساعاتی طولانی، حتا در زمستان‌های سرد، در مغازه‌اش به کار می‌گرفت. آنتوان در ۱۸۶۷ در هفت سالگی تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه‌ٔ دینی یونانی آغاز کرد اما دو سال بعد در کلاس اول مدرسهٔ عادی به تحصیل خود ادامه داد. پدر چخوف شیفتهٔ موسیقی بود و همین شیفتگی او را از داد و ستد باز داشت و به ورشکستگی کشاند^[۴]

و او در سال ۱۸۷۶ از ترس طلب‌کارانش به همراه خانواده به مسکو رفت و آنتوان تنها در تاگانروک باقی‌ماند تا تحصیلات دبیرستانی‌اش را به پایان ببرد. او در سال‌های پایانی تحصیلات متوسطه‌اش در تاگانروک به تآتر می‌رفت و نخستین نمایش‌نامه‌ٔ خود را به نام بی‌پدری^[۶] و بعد کمدی آواز مرغ بی‌دلیل نبود^[۷] را نوشت. او در همین سال‌ها مجلهٔ غیررسمی و دست‌نویس الکن را منتشر می‌کرد که توسط برادران‌اش به مسکو هم برده می‌شد. برادر بزرگ‌اش، آلکساندر پاولویچ چخوف در سال ۱۸۷۶ به دانشگاه مسکو رفت بود و در رشتهٔ علوم طبیعی دانشکدهٔ ریاضی-فیزیک مشغول تحصیل بود و در روزنامه‌های فکاهی مسکو و پتربورگ داستان می‌نوشت.^[۸] آنتوان نیز در ۱۸۷۹ تحصیلات ابتدایی را تمام کرد و به مسکو رفت و در رشتهٔ پزشکی در دانشگاه مسکو مشغول تحصیل شد.

آغاز نویسندگی

چخوف در نیمهٔ سال ۱۸۸۰ تحصیلات دانشگاهی خود را در رشتهٔ پزشکی در دانشگاه مسکو آغاز کرد. در همین سال نخستین مطلب او چاپ شد برای همین این سال را مبدا تاریخی آغاز نویسندگی چخوف برمی‌شمارند. جخوف در نامه‌ای به فیودور باتیوشکوف^[۹] می‌نویسد:«نخستین تکهٔ ناچیزم در ۱۰ تا ۱۵ سطر در نشریهٔ «دارگون فلای» در ماه مارس یا آوریل ۱۸۸۰ درج شد. اگر آدم بخواهد مدارا کند و این نوشتهٔ ناچیز را آغازی به‌حساب بیاورد، بنابر این سالگرد (بیست و پنج‌سال نویسندگی) من زودتر از ۱۹۰۵ فرا نخواهد رسید.»^[۱۰] آن‌چه چخوف به آن اشاره می‌کند درواقع داستان کوتاهی است به نام «نامهٔ ستپان ولادیمیریچ اِن، مالک اهل دُن، به همسایهٔ دانشمندش، دکتر فریدریخ» که در مجلهٔ سنجاقک شمارهٔ ۱۰ منتشر شد. او در سال‌های ۱۸۸۰ تا ۱۸۸۴ علاوه برآموختن پزشکی در دانشگاه مسکو با نام‌های مستعاری مانند: آنتوشا چخونته، آدم کبدگندیده، برادر برادرم، روور، اولیس… به نوستن بی‌وقفهٔ داستان و طنز در مجله‌های فکاهی مشغول بود و از درآمد حاصل از آن زندگی مادر، خواهر و برادران‌اش را تامین می‌کرد. او در ۱۸۸۴ به عنوان پزشک فارغ‌التحصیل شد و در شهر واسکرسنسک، نزدیک مسکو، به طبابت پرداخت. اولین مجموعه داستان‌اش با نام قصه‌های ملپامن در همین سال منتشر شد و اولین نقدها دربارهٔ او نوشته شد. در دسامبر همین سال هنگامی که چخوف ۲۴ ساله بود اولین خلط‌های خونی که نشان از بیماری مهلک سل داشت مشاهده شد.

فعالیت حرفه‌ای

چخوف بعد از پایان تحصیلات‌اش در رشتهٔ پزشکی به طور حرفه‌ای به داستان‌نویسی و نمایش‌نامه‌نویسی روی آورد. در ۱۸۸۵ همکاری خود را با روزنامهٔ پتربورگ آغاز کرد. در سپتامبر قرار بود نمایش‌نامهٔ او به نام در جادهٔ بزرگ به روی صحنه برود که کمیتهٔ سانسور از اجرای آن جلوگیری کرد.^[۱۱] مجموعهٔ داستان‌های گل‌باقالی او در ژانویه سال بعد منتشر شد. در فوریه همین سال (۱۸۸۶) با آ. سووُربن سردبیر روزنامه عصر جدید آشنا شد و داستان‌های، مراسم تدفین، دشمن،… در این روزنامه با نام اصلی چخوف منتشر شد. بیماری سل‌اش شدت گرفت و او در آوریل ۱۸۸۷ بهتاگانروک و کوه‌های مقدس رفت و در تابستان در باپکینا اقامت گزید در اوت همین سال مجموعهٔ در گرگ‌ومیش منتشر شد و در اکتبر نمایش‌نامهٔ بلندش با نام ایوانف در تآتر کورش مسکو به روی صحنه رفت که استقبال خوبی از آن نشد.

مرگ

چخوف در ۱۶ ژوئن ۱۹۰۴به همراه همسرش اولگا کنیپر برای معالجه به آلمان استراحت‌گاه بادن ویلر رفت. در این استراحت‌گاه حال او بهتر می‌شود اما این بهبودی زیاد طول نمی‌کشد و روز به روز حال او وخیم‌تر می‌شود. اولگا کنیپر در خاطرات خود شرح دقیقی از روزها و آخرین ساعات زندگی چخوف نوشته‌است. ساعت ۱۱ شب حال چخوف وخیم می‌شود و اولگا پزشک معالج او، دکتر شورر، را خبر می‌کند. اولگا در خاطرات‌اش می‌نویسد:«دکتر او را آرام کرد. سرنگی برداشت و کامفور تزریق کرد. و بعد دستور شامپاین داد. آنتوان یک گیلاس پر برداشت. مزه‌مزه کرد و لبخندی به من زد و گفت «خیلی وقت است شامپاین نخورده‌ام.»^[۱۲] آن را لاجرعه سرکشید. به آرامی به طرف چپ دراز کشید و من فقط توانستم به سویش بدوم و رویش خم شوم و صدایش کنم. اما او دیگر نفس نمی‌کشید. مانند کودکی آرام به خواب رفته بود.» و این ساعات اولیه روز ۱۵ ژوئیه ^[۱۳] ‏ ۱۹۰۴ بود.

تشییع جنازه

تشییع جنازهٔ چخوف یک هفته پس از مرگ او در مسکو برگزار شد. ماکسیم گورکی که در این مراسم حضور داشت بعدها به دقت جریان برگزاری مراسم را توصیف کرد. جمعیت زیادی در مراسم خاکسپاری حضور داشتند و تعداد مشایعت کنندگان به حدی بود که عبور و مرور در خیابان‌های مسکو مختل شد. علاوه بر نویسندگان و روشنفکران زیادی که در مراسم حضور داشتند حضور مردم عادی نیز چشم‌گیر بود.^[۱۴] سرانجام در گورستان صومعهٔ نووو-دویچی در شهر مسکو به خاک سپرده شد.

آثار

داستان کوتاه

چخوف نخستین مجموعه داستان‌اش را دو سال پس از دریافت درجهٔ دکترای پزشکی به چاپ رساند. سال بعد انتشار مجموعه داستان «هنگام شام» جایزه پوشکین را که فرهنگستان روسیهاهدا می‌کرد، برایش به ارمغان آورد. چخوف بیش از هفتصد داستان کوتاه نوشته‌است. در داستان‌های او معمولاً رویدادها از خلال وجدان یکی از آدم‌های داستان، که کمابیش با زندگی خانوادگی «معمول» بیگانه‌است، تعریف می‌شود. چخوف با خودداری از شرح و بسط داستان مفهوم طرح را نیز در داستان‌نویسی تغییر داد. او در داستان‌های‌اش به جای ارائهٔ تغییر سعی می‌کند به نمایش زندگی بپردازد. در عین حال، در داستان‌های موفق او رویدادهای تراژیک جزئی از زندگی روزانهٔ آدم‌های داستان او را تشکیل می‌دهند. تسلط چخوف به نمایشنامه باعث افزایش توانائی وی در خلق دیالوگهای زیبا و جذاب شده بود. او را «مهم‌ترین داستان کوتاه‌نویس همهٔ اعصار»^[۴] نامیده‌اند.

چند داستان کوتاه

• ۱۸۸۳ – از دفترچه خاطرات یک دوشیزه
• ۱۸۸۴ – بوقلمون صفت
• ۱۸۸۹ – بانو با سگ ملوس
• – نشان شیروخورشید

نمایش‌نامه

نخستین نمایش‌نامهٔ چخوف بی پدری است که چندان شناخته شده نیست و پس از آن ایوانف.یکی دو نمایش‌نامهٔ بعدی چخوف هم چندان موفق از کار در نیامد تا اینکه با اجرای نمایش «مرغ دریایی» در ۱۸۹۷ در سالن تئاتر هنری مسکو چخوف طعم نخستین موفقیت بزرگ‌اش را در زمینهٔ نمایش‌نامه‌نویسی چشید. همین نمایش‌نامه دو سال قبل از آن در سالن تئاتر الکساندریسکیدر سنت پترزبورگ با چنان عدم استقبالی روبه‌رو شده بود که چخوف در میانهٔ دومین شب نمایش آن، سالن را ترک کرده بود و قسم خورده بود دیگر هرگز برای تئاتر چیزی ننویسد. اما همان نمایش‌نامه در دست بازیگران چیره‌دست تئاتر هنر مسکو، چخوف را به مرکز توجه همهٔ منتقدان و هنردوستان تبدیل کرد. بعدها با وجود اختلافاتی که میان چخوف و کنستانتین استانیسلاوسکی – کارگردان نمایش‌نامه‌های وی – پیش آمد آثار دیگری از چخوف – همچون «دایی وانیا» (۱۸۹۹)، «سه خواهر» (۱۹۰۱) و… نیز بر همان صحنه به اجرا در آمد. عمدهٔ اختلاف چخوف و استانیسلاوسکی بر سر نحوهٔ اجرای نمایش‌نامهٔ «باغ آلبالو» بود. چخوف اصرار داشت که نمایش‌نامه کاملاً کمدی است و استانیسلاوسکی مایل بود بر جنبهٔ تراژیک نمایش‌نامه تاکید کند. چخوف نه فقط به ناتورالیسم افراطی استانیسلاوسکی می‌تازد، بلکه همچنین حال و هوای افسرده و غم‌انگیزی را که فکر می‌کرد به نمایشنامه‌اش تحمیل شده‌است، زیر سؤال می‌برد. در آوریل ۱۹۰۴، چخوف، در نامه‌ای به همسرش الگا می‌نویسد: «چرا دائماً در پوسترها و روزنامه‌ها، نمایشنامه مرا درام می‌نامید؟ نمیروویچ دانچنکو و استانیسلاوسکی، در نمایشنامه من چیزی پیدا کرده‌اند که مطلقاً به آنچه من نوشته‌ام شباهتی ندارد، و من شرط می‌بندم که هیچ‌کدام از آنها، برای یک‌بار هم که شده، نمایشنامه مرا با شیفتگی، تا به آخر نخوانده‌است. مرا ببخش، اما به شما اطمینان می‌دهم که این عین حقیقت است.» ^[۱۵]

نمایش‌نامه‌ها

• ایوانف
• خرس
• عروسی
• مرغ دریایی (کتاب)
• سه خواهر
• باغ آلبالو
• دایی وانیا
• در جاده بزرگ

سبک‌شناسی

مشخصات کلی آثار داستانی چخوف را می‌توان در این محورها خلاصه کرد.

• خلق داستان‌های کوتاه بدون پیرنگ
• ایجاز و خلاصه گویی در نوشتن
• خلق پایان‌های شگفت انگیز برای داستانها با الهام از آثار «گی دوموپاسان» (نشان افتخار)
• خلق پایان «هیچ» برای داستان با الهام از آثار «ویکتور شکلوفسکی» (منتقم)
• بهره گیری از جنبه‌های شاعرانه و نمادین در آثار که از ابداعات خود چخوف در دورهٔ نویسندگیش بود.
• نگاه رئالیستی به جهان و قهرمان‌های داستان برخلاف نگاه فرمالیستی رایج آنزمان
• استفاده از مقدمه‌ای کوتاه برای ورود به دنیای داستان (امتحان نهایی)
• استفاده از تصویرپردازی‌های ملهم از طبیعت و شرح آن برای پس زمینهٔ تصویری داستان (شکارچی)^[۱۶]

موضوع و تم آثار

• فرصت‌های ازدست رفته زندگی
• آدمهایی که حرف همدیگر را نمی‌فهمند
• حمله به ارزشهای غلط اما رایج اجتماع
• تضاد طبقاتی
• عدم مقاومت در مقابل شر و مهار خشم (تحت تاثیر آثار لئو تولستوی)
• ماهیت خوار کننده فحشا

آنتون چخوف

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی +بیوگرافی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ایران
مشغول به کار ۲۴ مرداد ۱۳۹۲ – تاکنون
رئیس‌جمهور	حسن روحانی
پس از	محمدحسن طریقت منفرد
عضو شورای عالی جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران
مشغول به کار ۹ شهریور ۱۳۹۲ – تاکنون
رئیس‌جمهور	حسن روحانی
اطلاعات شخصی
تولد	سید حسن قاضی‌زاده هاشمی فروردین ۱۳۳۸ فریمان، خراسان رضوی
ملیت	ایران
محل اقامت	تهران
پیشه	پزشک متخصص
تخصص	چشم‌پزشک
کابینه	دولت یازدهم
دین	اسلام شیعه

بیوگرافی سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سیدحسن قاضی‌زاده هاشمی (زاده ۱۳۳۸، شهرستان فریمان)^[۱] متخصص چشم پزشکی و فوق تخصص جراحی قرنیه، رئیس بیمارستان تخصصی چشم پزشکی نور، رئیس بخش قرنیه بیمارستان فارابی، رئیس دانشکده پزشکی و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران و وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در کابینه حسن روحانی است.^[۲] وی فاقد گرایش سیاسی می‌باشد.

زندگی

حسن قاضی زاده هاشمی فروردین ماه ۱۳۳۸ در فریمان، در خانواده­ای مذهبی متولد شد. پدرش در فریمان عطار بود. وی در کودکی قرآن را نزد شیخ حسین مطهری پدر مرتضی مطهری فرا گرفت و پس از پایان دوره ابتدایی، دوره متوسطه را در دبیرستان فردوسی مشهد ادامه داد. وی همزمان در فعالیت­های مذهبی شرکت داشت. در سال ۵۶ وارد دانشکده پزشکی مشهد شد و ضمن تحصیل دانشگاهی در فعالیت­های اجتماعی سال‌های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی فعالیت داشته و همزمان با گسترش موج انقلاب اسلامی با مشارکتی فعال، در رخدادهای سیاسی – اجتماعی شهر مشهد تأثیر گذار بود.

پس از انقلاب

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان یکی از مؤسسان سازمان جهاد سازندگی در کشور نقشی فعال و مؤثر ایفا نمود. با شروع جنگ تحمیلی مدت ۳۳ ماه به عنوان یکی از طراحان مهندسی رزمی به صورت داوطلبانه در جبهه حضور داشته و در این مدت دوبار مجروح گردید. برادر کوچکترش نیز به علت مصدومیت شیمیایی ناشی از دوران جنگ، در سال ۱۳۷۲ درگذشت. او پس از بازگشت به دانشگاه جهت ادامه تحصیل، حضور در جبهه را در قالب تیم­های اضطراری پزشکی ادامه داد. ایشان هم اکنون به عنوان استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان فارابی و بیمارستان چشم پزشکی نور مشغول است.^[۴]

خانواده

همسر هاشمی، خانم کوچک زاده، متخصص کودکان و فوق تخصص خون و سرطان کودکان و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. فرزندان او نیز همانند پدر و مادرشان، رشته پزشکی را انتخاب کرده­اند که یکی دستیار روانپزشکی، دیگری دانشجوی پزشکی و سومی دانش آموز می­باشد.^[۵] او برادر کوچکتر سیدحسین قاضی زاده هاشمی نماینده اصلاح طلب دور دوم و سوم مجلس شورای اسلامی است.^[۶] او پسرعموی سید امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی، نماینده مشهد و عضو جبهه پایداری است.^[۷]

وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی دولت یازدهم

پس از انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس دولت یازدهم ایران و ارائه اسامی وزرای پیشنهادی کابینه‌اش به مجلس شورای اسلامی، نام حسن هاشمی در بین اسامی به عنوان وزیر پیشنهادی بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مطرح شد. نمایندگان مجلس شورای اسلامی در روز ۲۴ خرداد ۱۳۹۲، با رای موافق ۹۱٫۵ درصدی خود از وی، هاشمی را به عنوان وزیر پیشنهادی بهداشت، تایید کردند. بدین ترتیب، هاشمی توانست رکورددار جلب آرای موافق نمایندگان مجلس در حمایت از یک وزیر پیشنهادی بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در تاریخ نظام جمهوری اسلامی باشد.

سمت‌ها

• عضو شورای مرکزی جهاد سازندگی کشور (۱۳۶۰ تا ۱۳۶۲)
• عضو شورای مرکزی جهاد سازندگی خراسان (۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰)
• مسئول مهندسی جنگ جهاد سازندگی کشور (۱۳۶۰ تا ۱۳۶۲)
• مسئول بازسازی مناطق جنگ زده (۱۳۶۰ تا ۱۳۶۲)
• دبیرکل انجمن چشم پزشکی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۹۰ تاکنون)
• عضو کمیته علوم­ بالینی فرهنگستان علوم ­پزشکی ایران (۱۳۸۴ تاکنون)
• رییس دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران (۱۳۸۴)
• عضو هیئت ممیزه دانشگاه علوم ­پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی تهران (۱۳۸۳ تاکنون)
• عضو کمیسیون تدوین و نظارت و ارزشیابی وزارت بهداشت (نماینده ریاست محترم دانشگاه علوم پزشکی تهران) (۱۳۸۰تا ۱۳۸۴)
• دبیر شورای سیاستگذاری رشته چشم پزشکی (۱۳۹۰ تا ۱۳۹۱)
• عضو شورای مرکز ملی تحقیقات علوم پزشکی کشور (۱۳۷۸ تا ۱۳۸۰)
• عضو هیئت تحریریه مجله Middle East Journal of Ophthalmology (1994 تاکنون)
• عضو شورای آموزش پزشکی و تخصصی به عنوان نماینده وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی (۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴)
• عضو شورای عالی برنامه‌ریزی آموزش پزشکی (۱۳۷۶ تا ۱۳۸۰)
• دبیر شورای آموزش پزشکی و تخصصی کشور (۱۳۷۶ تا ۱۳۸۰)
• رییس بخش قرنیه بیمارستان فارابی (۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵ و ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰)
• عضو شورای راهبردی و سیاستگذاری بیمارستان فارابی (۱۳۸۷ تاکنون)
• کارشناس تخصصی رشته چشم در دادسرا و هیئت های انتظامی سازمان نظام پزشکی (۱۳۸۵ تاکنون)
• مدیر گروه چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران (۱۳۸۴ تا ۱۳۸۷)
• عضو شورای عالی مرکز تحقیقات چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران (۱۳۸۴ تاکنون)
• نائب رئیس و عضو هیأت مدیره انجمن چشم پزشکی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶)
• عضو شورای پژوهشی بیمارستان فارابی (۱۳۸۳ تا ۱۳۸۶)
• عضو هیئت ممتحنه گواهینامه آزمون دستیاری چشم­پزشکی (۱۳۸۱ تا کنون)
• عضو کمیته اعتبار بخشی شورای آموزش پزشکی و تخصصی (۱۳۸۰ تاکنون)
• مؤسس و عضو هیأت مدیره انجمن پزشکی لیزری ایران (۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳)
• عضو هیأت مدیره انجمن چشم پزشکی ایران (۱۳۷۸ تا ۱۳۸۱)
• عضو هیأت امنای ارزی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی (۱۳۷۶ تا ۱۳۷۹)
• عضو هیئت تحریریه مجله انجمن چشم­پزشکی ایران (۱۳۷۵ تاکنون)
• رییس بخش اورژانس گروه چشم‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران (۱۳۷۱ تا ۱۳۷۳)
• مشاور وزیر بهداشت در زمان وزارت محمد فرهادی (۱۳۷۶ تا ۱۳۸۰)
• عضو هیئت امنای دانشگاه آزاد اسلامی (۱۳۹۲ تاکنون)
• رئیس بیمارستان تخصصی چشم پزشکی نور
• وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۹۲ تاکنون)

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی

سید حسن قاضی‌زاده هاشمی